ഈ ഭക്തി നമ്മെ സംപൂർണ്ണമായി ദൈവശുശ്രൂഷയ്ക്കുസമർപ്പിക്കുന്നു.
മറിയം വഴി നമ്മെ ഈശോയ്ക്കു സമർപ്പിക്കുന്നതിന്റെ മാഹാ ത്മ്യം ഒന്നാം ലക്ഷ്യത്തിലൂടെ മനസ്സിലാക്കാം.
ഈ ലോകത്തിൽ ദൈവശുശ്രൂഷ പോലെ സമുന്നതമായ മറ്റൊരു കൃത്യമില്ല. ദൈവത്തിന്റെ ഏറ്റവും എളിയ ദാസൻ പോലും ദൈവദാസ മല്ലാത്ത രാജാക്കന്മാരെയും ചക്രവർത്തികളെയുംകാൾ സമ്പന്നനും ശക്തനും ശ്രേഷ്ഠനുമാണ്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ, നിസ്സ്വാർത്ഥമായും പരി പൂർണ്ണമായും ദൈവസേവനത്തിന് ആത്മാർപ്പണം ചെയ്തിരിക്കുന്ന ദൈവദാസന്റെ സമ്പത്തും ശക്തിയും പ്രതാപവും എത്ര സമുന്നതമാ യിരിക്കും! അതാണ് മറിയത്തിന്റെയും ക്രിസ്തുനാഥന്റെയും വിശ്വസ്ത നായ അടിമയുടെ സ്ഥാനം. അവൻ രാജാധിരാജന്റെ സേവനത്തിനായി അവിടുത്തെ മാതാവിന്റെ പാവനകരങ്ങൾ വഴി സർവ്വതും സമർപ്പിച്ചു. തനിക്കു സ്വന്തമായി ഒന്നും അവൻ സൂക്ഷിച്ചിട്ടില്ല. ഈ ഭൂമിയിലുള്ള സ്വർണ്ണം മുഴുവനുമോ സ്വർഗ്ഗരാജ്യത്തിന്റെ മനോഹാരിതയോ അവന് പ്രതിസമ്മാനമാവില്ല.
ഈശോയുടെയും മറിയത്തിന്റെയും ബഹുമാനത്തിനായി ധാരാളം ഇതരസംഘടനകൾ ഉണ്ട്. ക്രൈസ്തവലോകത്തിൽ ഒട്ടേറെ നന്മകളും അവർ ചെയ്യുന്നുണ്ടുതാനും. എന്നാൽ സ്വന്തമായി ഒന്നും സൂക്ഷിക്കാ തെ, സർവ്വതും ത്യജിക്കുവാൻ അവയൊന്നും നമ്മോടാവശ്യപ്പെടുന്നി ല്ല. സംഘടനാനിയമം അനുശാസിക്കുന്ന ചില ഭക്താഭ്യാസങ്ങളും അനു ഷ്ഠാനങ്ങളും ചെയ്യുവാനേ അവയുടെ അംഗങ്ങൾക്കു കടമയുള്ളൂ.
ജീവിതത്തിലെ മറ്റു സമയങ്ങളും സത്പ്രവൃത്തികളും യഥേഷ്ടം വിനി യോഗിക്കുവാൻ അവർക്കു സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ട്. എന്നാൽ ഈ ഭക്തര ഭ്യാസം അതു മാത്രമല്ല ആവശ്യപ്പെടുക. നമ്മുടെ എല്ലാ ചിന്തകളും, വാക്കുകളും, പ്രവൃത്തികളും, സഹനങ്ങളും, ജീവിതത്തിലെ ഓരോ നിമിഷവും, ഒന്നുംതന്നെ നീക്കിവയ്ക്കാതെ നാം ചെയ്യുന്നതെല്ലാം. യാതൊന്നും സ്വന്തമായി സൂക്ഷിക്കാതെ, ഈശോയെയും മറിയയും ഏല്പിക്കുവാൻ അതു നമ്മെ നിർബന്ധിക്കുന്നു. ഇപ്രകാരം നാം നമ്മെ ത്തന്നെ ഈശോയ്ക്കും മറിയത്തിനും സമർപ്പിച്ചാൽ, നാം ഉറങ്ങിയാലും ഉണർന്നാലും ഭക്ഷിച്ചാലും പാനം ചെയ്താലും, മഹത്തായവയോ അതി വിനീതമായവയോ ചെയ്താലും, ചുരുക്കത്തിൽ നാം ചെയ്യുന്നതെല്ലാം അവർക്കു വേണ്ടിയാണ് നാം ചെയ്യുന്നത്. നാം അതിനെപ്പറ്റി ഓരോ പ്രാവശ്യവും ചിന്തിക്കണമെന്നില്ല. നമ്മുടെ സമർപ്പണം പിൻവലിക്കാ തിരുന്നാൽ മാത്രം മതി. ഇത് എത്ര ആശ്വാസപ്രദമല്ല.
കൂടാതെ, മുമ്പു പറഞ്ഞതുപോലെ നമ്മുടെ ഏറ്റവും നല്ല പ്രവൃത്തികളെപ്പോലും നാം അറിയാതെതന്നെ കളങ്കപ്പെടുത്തുന്ന സ്വാർത്ഥ തത്പരതയിൽ നിന്നു നമ്മെ വിമോചിപ്പിക്കുവാൻ ഇതിനോളം പര്യാപ്തമായ മറ്റൊരു ഭക്തകൃത്യമില്ല. എല്ലാ സത്പ്രവൃത്തികളും നിസ്വാർത്ഥമായും വീരോചിതമായും മറിയം വഴി ഈശോയ്ക്കു സമർപ്പി ക്കുന്നതിനു പ്രതിസമ്മാനമായി ദിവ്യനാഥൻ നമുക്കു നല്കുന്ന ഒരു പ്രത്യേക വരമാണിത്. ബാഹ്യവും ലൗകികവും നശ്വരവുമായവയെ ദൈവസ്നേഹത്തെപ്രതി ത്യജിക്കുന്നവർക്ക് നൂറിരട്ടിയായി സമ്മാനം നല്കുന്ന ദൈവം (മത്താ. 19:29) അവിടുത്തെ സ്നേഹത്തെപ്രതി ആന്തരികവും ആദ്ധ്യാത്മികവുമായ വപോലും ഉപേക്ഷിക്കുന്നവർക്കു നല്കുന്ന സമ്മാനം എത്ര അമൂല്യമായിരിക്കും!
നമ്മുടെ ദിവ്യസ്നേഹിതനും രക്ഷകനും, ഔദാര്യനിധിയുമായ ക്രിസ്തുനാഥൻ, തന്റെ ശരീരവും ആത്മാവും സുകൃതങ്ങളും കൃപാ വരങ്ങളും പുണ്യയോഗ്യതകളുമെല്ലാം, അതെ, അവിടുന്നു തന്നെ ത്തന്നെയും പൂർണ്ണമായി നമുക്കു നല്കി. തന്നെത്തന്നെ പൂർണ്ണമായി നല്കിക്കൊണ്ട് അവിടുന്നു നമ്മെ മുഴുവനായി വിലയ്ക്കുവാങ്ങി എന്നു വി. ബർണ്ണാർദു പറയുന്നു. ആകയാൽ, നമുക്കു കഴിവുള്ളതെല്ലാം അങ്ങേക്കു നല്കുവാൻ നീതിബോധവും കൃതജ്ഞതാബോധവും നമ്മെ നിർബന്ധിക്കുന്നില്ലേ? അവിടുന്നു നമ്മോടു ഔദാര്യം കാണിക്കുന്ന തിൽ ഒന്നാമനാണ്. നമുക്കു ചുരുങ്ങിയപക്ഷം രണ്ടാംസ്ഥാനത്തെങ്കിലു മാകാം. അപ്പോൾ ജീവിതത്തിലും മരണത്തിലും നിത്യത്വത്തിലും നാം അവിടുത്തെ കൂടുതൽ ഉദാരമതിയായി കാണും.” “ദാനശീലനോട് അവി ടുന്നു ദാനശീലനായിരിക്കും..
