ഫേർ മോക്കു സമീപം സെന്റ് ആഞ്ചലോയിൽ വളരെ താണ ഒരു കുടുംബത്തിൽ 1245-ൽ നിക്കൊളാസു ജനിച്ചു. ദരിദ്രരായിരുന്നെങ്കിലും മാതാപിതാക്കന്മാർ ഭക്തരായിരുന്നു. ബാല്യത്തിലേ നിക്കൊളാസു പ്രാർത്ഥ നാശീലനായിരുന്നു; മാത്രമല്ല അതീവ ശ്രദ്ധയോടെ വചനം ശ്രവിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ദരിദ്രരെ ബാലൻ ആർദ്രമായി സ്നേഹിച്ചി രുന്നു. വഴിയിൽ കാണുന്ന ദരിദ്രരെ വിളിച്ചു തനിക്കു വച്ചിരുന്ന ഭക്ഷണ സാധനങ്ങളിൽനിന്ന് ഒരോഹരി അവർക്കു കൊടുത്തിട്ടേ അവൻ ഭക്ഷി ച്ചിരുന്നുളളൂ. ബുധനാഴ്ചയും വെളളിയാഴ്ചയും ശനിയാഴ്ചയും അവൻ ഉപവസിച്ചിരുന്നു. യൗവ്വനത്തിലേക്കു നീങ്ങിയപ്പോൾ തിങ്കളാഴ്ചകളിൽക്കൂടി അവൻ ഉപവസിച്ചിരുന്നു.
സാധാരണ യുവാക്കളിൽ കാണാറുളള ദുഷിച്ച വാസനകൾ അവനിൽ കണ്ടിരുന്നില്ല. സദ്ഗ്രന്ഥങ്ങൾ വായിക്കുന്നതിലും ഭക്ത സംഭാഷണങ്ങളി ലേർപ്പെടുന്നതിലും ദൈവാലയത്തിലിരുന്നു പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതിലുമായിരുന്നു അവന്റെ ആനന്ദം. വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ പുരോഗമനം അതിശീഘമായിരുന്നു. 18-ാമത്തെ വയസ്സിൽ വി. അഗുസ്റ്റിന്റെ സന്യാസികളുടെ ഗണത്തിൽ ചേർന്നു നൊവീഷിയറ്റു പൂർത്തിയാക്കുകയും യഥാകാലം പൗരോഹിത്യം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. ബലിപീഠത്തിൽ സ്രാപ്പേ മാലാഖായെപ്പോലെ യാണു നിന്നിരുന്നത്. ദൈവസ്നേഹാഗ്നി മുഖത്ത് എരിഞ്ഞിരുന്നു. കുർബാനയുടെ സമയത്തു കണ്ണുനീർ ധാരയായി ഒഴുകിയിരുന്നു – ഒരു വിശുദ്ധന്റെ കുർബാനയെന്ന വിചാരത്തോടെയാണു ഭക്തജനങ്ങൾ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കുർബാന കണ്ടിരുന്നത്. ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനത്തെ മുപ്പതു വർഷം ടൊളെന്തീനോയിലായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാസം, അത് ആ നാട്ടുകാർക്കു വളരെയേറെ ആത്മീയോപകാരം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. എല്ലാ ദിവസവും അദ്ദേഹം പ്രസംഗിച്ചിരുന്നു; തദനുസാരം മാനസാന്തര വുമുണ്ടായിരുന്നു. കുമ്പാസാരത്തിലായാലും വേദോപദേശ ക്ളാസുകളിലാ യിരുന്നാലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉപദേശങ്ങൾ ഹൃദയം ഭേദിച്ചിരുന്നു. 1306 സെപ്തംബർ 10-ാം തീയതി നിക്കൊളാസു നിര്യാതനായി. 1446-ൽ എവു സേബയൂസു ചതുർത്ഥൻ പാപ്പാ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനെന്നു നാമകരണം ചെയ്തു.
വിചിന്തനം: നന്മരണം ആഗ്രഹിക്കുന്നെങ്കിൽ നീതിമാനായി ജീവിക്കുക. ദൈവത്തോടു വിശ്വസ്തരായി ജീവിക്കുന്നവർ ദുർഭഗരായി മരിച്ചിട്ടില്ല.
